In de zomer van 2018 liep ik in m’n eentje van Åre in Zweden naar Trondheim in Noorwegen de laatste circa 250 kilometer van de St. Olavsleden. Ik was toen zevenenvijftig. Achttien dagen had ik ervoor uitgetrokken. Tijd voor het hele pad had ik helaas niet.
Grappig dat sommige mensen uit mijn omgeving het niet ‘zouden durven’, zo helemaal alleen zo’n tocht lopen, terwijl ik me juist in de natuur het meest veilig voel. Wel vond ik het spannend of ik de weg goed kon vinden. Dat was achteraf echt niet nodig geweest. De markeringen zijn zeer regelmatig aangebracht en in allerlei verschillende verschijningsvormen kom je ze tegen. Mooie geschilderde bordjes van hout met het specifieke symbool, aan een boom, of op een sticker aan een lantaarnpaal geplakt, of geschilderd op dikke keien. Slechts één keer duurde het zo lang voor ik weer een markering vond dat ik begon te twijfelen. Toen heb ik Ruben gebeld. Was ik nog een paar honderd meter doorgelopen dan had ik zelf het symbool gevonden. Maar ja. Het feit dat ik Ruben ‘achter de hand had’ vond ik een geruststellend gevoel en daar vertrouwde ik ook helemaal op. Daardoor kon ik helemaal focussen op de beleving.
Er moest iets gebeuren. Geen groepswandelvakantie, maar lopen in mijn eentje, in het bos, met mijn gedachten, gevoel, mijn hele zijn. Vol goede moed en een beetje spanning werd ik uitgezwaaid door de uitbaatster van B&B Åre en had ik al snel mijn eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort staan. Op de tweede avond al kwam ik Isabella uit Keulen tegen. Net afgestudeerd en in de leeftijd van mijn dochter. Zij liep de tocht vanaf het begin en het klikte enorm goed.
Samen staken we de grens naar Noorwegen over in de bergen, het was bloedheet die dag, de langste etappe van een kilometer of 35, dus we waren vroeg vertrokken. Onderweg kwamen we nog twee Duitse vrouwen tegen, ook pelgrims, die een kort deel van het pad liepen. Met z’n vieren deelden we het euforische moment van de oversteek. Isabella en ik liepen verder onder het voeren van prachtige filosofische gesprekken. En bij aankomst op de overnachtingsplek deelden we een blikje bier. Haar voeten waren overbelast en zij vervolgde haar pad tot haar grote spijt vele etappes samen met mijn bagage.
Overdag liep ik in mijn eentje en ‘s avonds troffen we elkaar weer in de accommodatie. Voor mij was dat win-win. Ik kon tijdens het lopen in mezelf keren, genieten van alles wat ik zag onderweg en ‘s avonds vertellen wat ik had meegemaakt. Was Isabella er niet geweest, dan had waarschijnlijk ik meer geschreven in mijn schrift dat ik altijd mee neem op reis. Om de drie, vier dagen, bleef ik een nacht extra om uit te rusten en te genieten. De overnachtingsplekken waren heel verschillend. Dat vond ik ook zo leuk. Dat je ‘s morgens vertrekt en niet weet waar je ‘s avonds slaapt. Dat go-with-the-flow gevoel. De vele gedachten die er in het begin nog veel waren, verdwenen. Ik kwam veel meer in het nu. En voelde me gelukkig en vrij.
De laatste etappe liepen we weer samen en de aankomst in Trondheim gaf een dubbel gevoel. Ik had het gehaald, was trots, maar het was ook voorbij. Ik wilde niet terug naar Nederland maar terug naar de schoonheid van die prachtige Scandinavische natuur. De ontvangst in de pelgrimsherberg, het tonen van de stempels in je pelgrimspas en dan de Olavsbrev krijgen vond ik een plechtig moment. In de kathedraal daarna als pelgrim welkom geheten worden tijdens een speciale dienst ontroerde me erg. Ik ben niet gelovig van huis uit en toch deed het me veel.
Na deze reis heb ik de knoop doorgehakt om minder te gaan werken (in het speciaal onderwijs) en een opleiding als reisleider te volgen. Dat heeft me veel nieuwe positieve dingen gebracht en werkt nog steeds door. En de vriendschap met Isabella is for life.
